ปรัชญาเมิ่งจื่อ

ผู้ปกครองด้วยหลักเมตตาธรรมย่อมไร้ซึ่งศัตรูแผ่นดิน

หยิบฉวยได้ แต่ไม่หยิบฉวย หากหยิบฉวยย่อมเป็นที่เสื่อมเสีย
สามารถให้ สามารถไม่ให้ หากการให้ไม่เอื้อประโยชน์
สามารถตาย สามารถไม่ตาย หากตายแล้วทำลายชื่อเสียงความห้าวหาญ

ยามปรกติผู้คนสะสมทรัพย์เสบียง แม้เมื่อประสบภัยแล้งไม่อดตาย
ผู้ที่สั่งสมจริยธรรมอันดีเป็นกิจวัตร แม้บ้านเมืองกลียุคย่อมไม่หลงผิด

หากประชาขาดไร้ปณิธานตั้งมั่น ปล่อยความชั่วร้ายเข้าครอบงำ ยอมทำทุกสิ่งเพื่อประโยชน์แห่งตน ต่อเมื่อพลัดหลงทำผิดอาญาอันใหญ่หลวงแล้ว จึงคิดหาวิธีการลงโทษทัณฑ์ต่อพวกเขา เช่นนี้ไม่ต่างจากการขุดหลุมพรางดักล่อประชาชน ผู้ปกครองที่หวังดีต่อประชาชนอย่างแท้จริง ไหนเลยกระทำเช่นนี้?

ดังนั้น ผู้ปกครองที่มีปัญญาความสามารถย่อมวางระเบียบกฎเกณฑ์ให้ประชาชนสามารถประกอบสัมมาอาชีวะได้ เพียงพอต่อการเลี้ยงดูบุตรภรรยา บุพการีทั้งครอบครัว เมื่อมีพืชพรรณธัญญาหารอุดมสมบูรณ์ ได้มีกินอิ่มท้อง แม้เมื่อถึงคราวยาก ก็ไม่ถึงกับต้องอดตาย เพียงตรวจตราดูแลให้พวกเขาอยู่บนวิถีอันดีงาม อย่างนั้นประชาราษฎร์ย่อมคล้อยตามโดยง่ายแล้ว

สภาพดินฟ้าอากาศที่ได้เปรียบมิสู้มีชัยภูมิที่มั่นคง
ชัยภูมิที่เป็นเลิศยังมิอาจเทียบได้กับความมีน้ำหนึ่งใจเดียวของผู้คน

เมื่อมีคำยกยอปอปั้นที่ไม่คาดหมาย
ย่อมมีคำใส่ร้ายป้ายสีที่เกินจริง